Serious Business

Daar ben ik weer! Was echt onwijs leuk om alle reacties te lezen, echt heel tof! Begin het inmiddels thuis wel een beetje te missen. Maar gelukkig is het hier ook heel gaaf, dat compenseert genoeg. ;)

Inmiddels alweer meer dan 1,5 maand in Canada! De tijd vliegt voorbij, maar tegelijkertijd voelt het echt als een eeuw geleden dat ik in het vliegtuig zat. Het studiejaar is inmiddels begonnen en dat is echt wel even buffelen, heel anders dan de universiteit in Nederland! Heb vandaag voor het eerst in twee jaar het woord huiswerk in de mond genomen, dat was wel even een schok. Maar het is echt waar: ze doen hier aan huiswerk! Overal zit een deadline aan en in tegenstelling tot thuis is het ook echt de bedoeling dat je ook daadwerkelijk leest wat ze opgeven. Want, feestje, sommige vakken geven je gewoon doodleuk elke week een toets die meetelt voor je eindcijfer, of je moet opdrachten doen waarvoor je toch echt moet weten waar het over gaat. Niks geen beetje lanterfanten en dan voor de tentamens een paar dagen letters bingen, nee aan de bak dus! Dat leverde me afgelopen week een hoop stress op, omdat ik ineens in de tweede week al jaaaaaaren achter leek te lopen en alles niet meer gedaan kreeg. Gelukkig heb ik de planning nu opgepakt en lijkt het allemaal mee te vallen.

Het belangrijkste nieuws misschien wel: ik zit in het hockeyteam, sterker nog: ik heb niet alleen de brede selectie gehaald maar ook daadwerkelijk the game squad! Dat betekent dat ik over vier weken naar Vancouver vlieg en naar Victoria het weekend daarna. Volgende week is our home opener, tegen UBC oftewel de trotse eigenaar van de afgelopen vier landskampioenschappen. Ze zijn overigens vandaag wel met 3-0 van de mat geveegd door Victoria, de trotse eigenaar van de tweede plaats van vorig jaar en probably nog een heleboel medailles in andere kleurtjes. Interessante competitie dus! Maar we hebben keihard gewerkt en meer kun je toch echt niet doen. Ik voel me er nog lang niet klaar voor maar misschien wordt dat aankomende week beter, het nieuws moet nog even inzinken allemaal I guess.
Being a student-athlete is wel écht iets heel bijzonders. Ik heb me vantevoren echt niet gerealiseerd waar ik aan begon maar het is toch wel heel fantastisch en intens. Hoewel echt overweldigend zou ik het liefst mijn hele leven zo inrichten. Toch nog maar even een sport vinden waarin ik getalenteerd genoeg ben ;) maar in ieder geval, het komt erop neer dat mijn hele leven om hockey draait. Op dinsdag en donderdag hebben we 's ochtends van 8 tot 9 conditietraining, waarna ik een half uurtje later zweterig mijn havermoutje naar binnen zit te werken in de pretentieuze finance-course die ik volg (die trouwens vol zit met mensen die al een heel wiskunde-degree op hun cv hebben staan, dus ik vraag me af hoe ik dat uberhaupt ga halen). Dan hebben we op dinsdag, woensdag en donderdag ook nog 's avonds 1,5-2,5 uur training, waar ik meteen vanuit de les heen moet. Doe daar nog twee wedstrijden per weekend bij en vier vakken (met huiswerk dus) en je hebt opeens het idee dat je in de achtbaan bent beland. Maar, zoals ik al zei, wel eentje waar je eigenlijk nooit meer uit wil.
Het heerlijkste vind ik nog dat het allemaal steeds meer begint te voelen zoals voor die fantastische blessure, waardoor ik een jaar lang als een gefrustreerde dweil door het leven ben gegaan. Ik voel en zie mijn lichaam veranderen en dan denk ik de hele tijd "Hé! Zo was het vroeger ook altijd!" Dat is het beste gevoel ever. Beetje bij beetje komt mijn plezier in sporten en de bewegingsverslaving enzo allemaal weer terug. En ik weet gewoon dat dat is hoe het hoort.
Trouwens vorige week of twee weken geleden ofzo ook weer voor het eerst op schaatsen gestaan!! Oke, het waren echt twee rondjes en ijshockeyschaatsen dus het was doodeng, maar ik heb het gedaan. Overwinning. Over schaatsen gesproken, en dit is echt het vetste verhaal ooit dus hou je stoel vast, maar dinsdag liep ik de Oval in om shuttles te gaan rennen en toen zat daar Bob de Jong en (blijkbaar) de bondscoach van de Canadese schaatsploeg. Ik was een beetje flabbergested en ze waren druk bezig dus ik dacht dat het toch wel te zuur zou zijn als ik daar op af ging. Maar na twee stretchoefeningen besloot ik dat het toch wel te tof was, dus ik weer de hoek om en op ze afgestapt. En vervolgens stond ik de vijf minuten daarna opeens aan hen te vertellen wat ik hier deed en waarom ik hier naartoe was gekomen en dat ik in het hockeyteam zat en al die dingen. En het was zo onwijs tof om met ze te praten en het feit dat ze in mij geinteresseerd waren en ook echt vragen stelden ik bedoel huh wat??? Natuurlijk ook nog wel even genoemd dat ik echt onwijs veel respect had voor Bob z'n prestaties had, maar dat wuifde die een beetje weg want dat had 'ie wel genoeg gehoord. Maar hij wilde wel een handtekening op mijn hockeystick zetten, dus ik terug naar residence rennen, ongeveer alle mensen af die ik kende voor een permanent marker, en nu prijkt de handtekening van Bob de Jong op mijn lieve stickje en zegt de Canadese bondscoach hoi tegen me als ik de Oval inloop. Heel cool en indrukwekkend, toch wel twee onwijs inspirerende mensen. Ik bedoel, we're talking about olympische medailles here!
Verder heb ik vorig weekend twee doelpunten gescoord (waarvan eentje tegen jongens dus die telt eigenlijk dubbel) en gisteren training gegeven aan de kindjes van Field Hockey Alberta, want dat begon toch wel weer heel erg te kriebelen. Was echt heerlijk om weer lekker met die koters bezig te zijn en ervoor te zorgen dat ze een beetje plezier hadden in het spelletje. Ga dat misschien vanaf nu elke week doen, zou wel heel leuk zijn!
Door al die sportieve activiteiten mis ik wel veel, alle andere internationale studenten trekken bijvoorbeeld aan de lopende band in het weekend de bergen in, maar dat heb ik er zeker voor over.

Naast het sporten en studeren heb ik gelukkig ook nog een leven! In residence wonen is echt fantastisch. Op donderdagavond en in het weekend zijn er overal feestjes (die in het weekend moet ik helaas skippen) waar je gewoon naar binnen kunt lopen. En koffiedrinken of samen lunchen is een stuk makkelijker als je in hetzelfde gebouw woont, in plaats van een halfuur fietsen van elkaar vandaan. Echt heel blij dat ik daarvoor ben gegaan.
Er zijn hier echt onwijs veel Nederlanders, dus mijn desire van een halfjaartje voornamelijk Engels praten is helaas niet helemaal in vervulling gegaan. Eerst vond ik dat echt zuur, nu vind ik het eigenlijk niet meer zo erg. Het is gewoon heel gezellig en daar gaat het om. Er zijn heel veel ondernemende mensen en iedereen is echt super open en willing om nieuwe vrienden te maken - is dat tenslotte niet waarom we allemaal hiernaartoe zijn gekomen?
Ik zit nu in een appartement met maar één ander meisje, een Canadese, en het is opzich wel oké maar ik ben aan het proberen te verhuizen naar een andere kamer, omdat het toch wel veel leuker is om met zn vieren te wonen en echt in de internationale experience te zitten. Dus hopen dat dat lukt!

Haha nou weer een serieuze waslijst volgetypt... Respect voor iedereen die helemaal bij deze woorden is aangekomen! Maar ehm, echt heel leuk om al die reacties te lezen dus en ik hoop dat het in Nederland ook allemaal een beetje leuk is en niet te veel regen natuurlijk! Het is hier trouwens nog steeds het grootste deel van de tijd rond de 20 graden voor de weersceptici onder ons.

Genieten dus!